LA PUDDARA

Radici & Civiltà

TODARO GIOACCHINO TODARO GIOACCHINO Pubblicato il 28/06/2018
LA PUDDARA

LA PUDDARA

Quann’è notti, cercu  lu lustru, nun a casu,
di la Puddara stidda luminusa
e mi rammentu di quantu è d’aiutu
a lu marinaiu malu attrizzatu.

Ad idda avi l’occhi,  comu ad un faru,
da quannu s’adduma, ogni sira,
e spera ‘n cori d’un s’astutari
fin’a quannu  ‘nterra metti lu peri.

Sta sempri ferma, a lu so’ postu
all’orizzonti   la notti resta;
si fa truvari, lu lustru  pì segnu,
da quanti d’idda hannu di  bisognu.

Tutti  ‘nta  ‘sta vita stamu a mari,
ammenzu a tanti cavadduna niri;
ognunu  ha la so’ “ Puddara”
ed a nu’ perdila di vista …ava sperari.

Mi rammentu, ca ‘nta la stashuni,
lu viddanu circava la “Puddura”
e la truvava sempri ‘nta  lu stissu agnuni
ed era sulu pì sapiri l’ura.

Quannu  s’astutava,  comu ‘na cannila:
“ Susiti di cursa e  sedda la mula
ca  n’ atra jiurnata sta pì ‘ncumunciari
cu’ tantu di fatia e di suduri! “

La Puddara, di li stiddi, è la rigina,
macari s’ ‘un porta scettru e curuna;
da tantu tempu,  s’ava sapiri…,    
segna lu Nord e l’am’ a taliari!   

Idda apparteni all’ Ursa Minuri,
comu  nui a Cristu Signuri.
Pì cu cci cridi è la nostra Puddara:
ca  ‘nta ‘sta vita,  cc’am’ affidari !      


Gioacchino Todaro


Viste 8340 - Commenti 0
Iscriviti
ed inizia a pubblicare i tuoi contributi culturali